Աստրիդ Լինդգրեն

մաս 1-ին

 Էմիլը գյուղում էր ապրում: Նա շատ չարաճճի էր ու համառ, ուղղակի քո հակառակը, չէ՞: Չնայած շատ բարի ու լսող տղա էր երևում՝ մանավանդ քնած ժամանակ: Ուզում ե՞ս նրան նկարագրեմ: Ջինջ, կապույտ աչքեր, թմբլիկ մռութ, կարմիր այտեր ու ցորնագույն խճճված մազեր, ուղղակի հրեշտակ:

    Բոլոր հայրիկների նման Էմիլի հայրիկն էլ անկարգությունների համար պատժում էր իր տղային. Ամեն չարությունից հետո Էմիլին գցում էր ցախատուն: Ճիշտն ասած, այնտեղ բոլորովին էլ ձանձրալի չէր: Ցախատանը շատ տախտակներ ու քոթուկներ կային, և Էմիլը ամեն անգամ մի փայտի կտոր էր գտնում ու որևէ ծիծաղելի մարդուկ սարքում դրանից:

    Այս անգամ էլ հայրը Էմիլին գցել էր ցախատուն, և նա իր հիսունչորսերորդ մարդուկն էր պատրաստում: Շուտով Էմիլը ձանձրացավ և ուզեց դուրս գալ ցախատնից: Ծնողներն, ըստ երևույթին, հյուրերով էին զբաղված և մոռացել էին նրան: Նա սպասեց, սպասեց, բայց ոչ ոք չեկավ դուռը բացելու: Էմիլը որոշեց ինքնուրույն ազատվել բանտից: Տախտակների կույտի վրայով նա մոտեցավ պատուհանին, բացեց այն, ուզեց ցած թռչել, բայց երբ ցած նայեց, պատուհանի տակ եղինջի մի ամբողջ թփուտ տեսավ: Էմիլը մի անգամ թռել էր եղինջների մեջ և հիմա ոչ մի ցանկություն չուներ կրկնել իր հերոսությունը …

— Ես հո խելագար չեմ, — ինքն իրեն ասաց Էմիլը, այստեղից դուրս պրծնելու ուրիշ միջոց կգտնեմ:

Advertisementsabout:blankREPORT THIS AD

մաս 2-րդ

 Նա մտքի մեջ ընկավ, հետո մի անգամ էլ չորս կողմը նայեց: Հենց այդ ժամանակ էլ նկատեց, որ ցախատանը շատ մոտ գտնվող մառանի պատուհանը բաց է: Նրա գլխում իսկույն մի միտք փայլեց. Մի պատուհանից մյուսը տախտակ դնել և դրա վրայով մտնել մառան: Ճիշտն ասած, նա շատ էր հոգնել ցախատանը նստելուց և լավ էլ քաղցած էր:

 Էմիլը երկար մտածել չէր սիրում: Մի վայրկյան անց տախտակը դրված էր, և Էմիլը սողում էր նրա վրայով:

    Տախտակը ճռճռում ու ճկվում էր: Երբ Էմիլը ցած նայեց ու տեսավ եղինջի բարձր թփերը, վախից ճոճվեց, բայց շարունակեց սողալ և վերջապես հասավ մառան: Նա ետ հրեց տախտակը, որն անհետացավ ու շրխկոցով ընկավ ցախատան տախտակների վրա: Էմիլը գոհ էր իրենից, նա վազեց դեպի դուռը, բայց դուռը փակ էր:

— Այդես էլ գիտեի, — հոգոց հանեց Էմիլը:- Բայց ոչինչ, շուտով նրանք կգան երշիկ վերցնելու, այն ժամանակ գնդակի նման դուրս կթռչեմ այստեղից:

  Նա  սկսեց հոտոտել: Մառանը լցված էր համեղ հոտերով: Շուրջը նայեց: Այ քեզ բա՜ն: Ինչքա՜ն ուտելիք կա: Իսկ մեջտեղի դարակում տնական երշիկներն են: Ինչ ճիշտ է, ճիշտ է՝ Էմիլը տնական երշիկ սիրում է:

մաս 3-րդ

 ………… և հանկարծ Էմիլի մայրը բացականչեց.

— Վա՜յ, ախր մենք մոռացել ենք Էմիլին: Նա վաղուց ցախատանն է:

  Հայրը վազեց ցախանոց, նրա հետևից սլացավ քույրիկ Իդան:

— Էմի՛լ, արդեն կարող ես դուրս գալ,- կանչեց հայրը՝ լայն բացելով ցախանոցի դուռը:

  Պատկերացնու՞մ ես՝ նա ինչպես ապշեց: Էմիլը ցախատանը չէր:

— Անպիտանը պատուհանով է փախել,- մտածեց նա:

   Բայց երբ պատուհանից նայեց ու տեսավ եղինջի բարձր ու անվնաս մացառուտները, լրջորեն անհանգստացավ:

— Չեմ պատկերացնում՝ նա ուր կարող է կորչել, — բացականչեց հայրը:

— Այստեղ ոչ մի հետք չկա: Կարող եմ հաստատ ասել, որ այստեղով մարդ չի անցել:

  Քույրիկ Իդան սկսեց լաց լինել: Ի՞նչ է պատահել Էմիլին…

  Իրենց ծառան տխուր երգ էր երգում մի աղջկա մասին: Այդ աղջկան գցել էին նկուղ, նա սպիտակ աղավնի էր դարձել ու երկինք թռել, որ չնստի այդ սարսափելի բանտում: Չէ՞ որ Էմիլին էլ էին փակի տակ պահել: Ի՞նչ իմանաս, գուցե նա էլ է թռչուն դարձել ու թռել: Իդան շուրջը նայեց, բայց չալպուտուրիկ հավից բացի ոչ մի թռչուն չտեսավ: Քույրիկ Իդան ավելի ուժգին լաց եղավ ու ցույց տվեց հավին.

— Գուցե սա Էմիլն է:

 Էմիլի հայրը, իհարկե, այդ կարծիքին չէր, բայց , չգիտես ինչու, վազեց մայրիկի մոտ:

— Դու չե՞ս նկատել, Էմիլը թռչել կարողանու՞մ էր:

— Գուցե պետք է մառանում փնտրել,-  ասաց Լինան՝ նրանց ծառան:

   Դա բոլորովին էլ հիմար միտք չէ: Բոլորը նետվեցին մառան, բայց Էմիլը մառանում էլ չէր:

մաս 4-րդ

  Քույրիկ Իդան հոնգուր-հոնգուր լաց էր լինում: Երբ ոչ ոք նրան չէր նայում, վազում էր չալպուտուրիկ հավի մոտ ու շշնջում.

— Չհեռանաս մեզանից, Էմի՛լ: Ես քեզ համար շատ կուտ կբերեմ, միայն թե չթռչես-գնաս:

   Հավը ոչինչ չէր ասում, հենց այնպես կռթկռթում էր:

   Էմիլին փնտրում էին ամեն տեղ, բոլորն ուղղակի ուժասպառ եղան:

— Գուցե նա գետն է ընկել, — ասաց Լինան:

— Նրան արգելել էինք գետ գնալ,  դու դա գիտես, — ասաց մայրը:

  Լինան տմբտմբացրեց գլուխը.

— Գիտեմ, այ հենց դրա համար էլ այնտեղ է գնացել:

  Բոլորը վազեցին գետափ: Էմիլի հետքերը այնտեղ էլ չկային: Բոլորը լաց էին լինում:

   Այլևս տեղ չկար, որ Էմիլին փնտրած չլինեին:

— Հիմա ի՞նչ անենք, — հուսահատված հարցրեց մայրը:

— Առաջին հերթին պետք է ուժերը վերականգնել, — որոշեց հայրը:

Մայրը սկսեց սեղան պատրաստել: Քիչ հետո դիմեց Լինային.

— Լինա՛, ախր մենք մոռացել ենք երշիկ բերել: Վազի՛ր մառան ու բեր:

  Լինան վերադարձավ առանց երշիկի:

— Եկե՛ք իմ հետևից, տեսե՛ք՝ ինչ եմ ցույց տալու:

  Բոլորը գնացին: Լինան բացեց մառանի ծանր դուռը ու ներս մտավ: Մառանում նա կանգնեց մեծ պահարանի առաջ, քմծիծաղով բացեց նրա դռները, ցույց տվեց մեջտեղի դարակը, որտեղ մայրիկը ապխտած երշիկներ էր պահում:

  Դարակում երշիկ չկար: Փոխարենը այնտեղ էր Էմիլը:

  Նա քնած էր, պառկել էր երշիկի կեղևների դեզի վրա ու քնել: Նրա մայրը երջանիկ էր: Կարևոր չէ, որ Էմիլը կերել էր  ամբողջ երշիկը: Մայրիկի համար կարևորը Էմիլի գտնվելն էր, քան մի քանի կիլոգրամ երշիկը: Ասենք, հայրիկի համար նույնպես:

— Ահա, Էմիլն է պառկած, — ծղրտաց քույրիկ Իդան: — Նա հավ չի դարձել … առայժմ չի դարձել: